Αριθμός 1220/2017
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΤ’ Ποινικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ειρήνη Κιουρκτσόγλου - Πετρουλάκη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου (σύμφωνα με την υπ’ αριθμ.83/2017 πράξη της Προέδρου του Αρείου Πάγου), Αρτεμισία Παναγιώτου - Εισηγήτρια, Χρήστο Βρυνιώτη, Ιωάννη Μαγγίνα και Μαρία Παπασωτηρίου, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 25 Απριλίου 2017, με την παρουσία της Αντεισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ευσταθίας Σπυροπούλου (γιατί κωλύεται η Εισαγγελέας) και του Γραμματέα Χαράλαμπου Αθανασίου, για να δικάσει την αίτηση του Εισαγγελέα Εφετών Θράκης, περί αναιρέσεως της 359/2016 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Θράκης.
Με κατηγορούμενο τον Π. Κ. του Γ., κάτοικο ... που δεν παρέστη στο ακροατήριο.
Το Τριμελές Εφετείο Θράκης, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ’ αυτή, και ο αναιρεσείων Εισαγγελέας Εφετών Θράκης ζητά τώρα την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην υπ’ αριθ....6-2016 έκθεση αναιρέσεως, η οποία συντάχθηκε ενώπιον της Γραμματέως του Ποινικού Τμήματος του Εφετείου Θράκης Π. Κ. και καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό ...16.
Αφού άκουσε
Την Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να γίνει δεκτή η έκθεση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Από τις διατάξεις των άρθρων 473 παρ.3, 504 παρ.1 και 505 παρ.1 περ.δ’ ΚΠΔ, προκύπτει ότι ο Εισαγγελέας Εφετών ασκεί αναίρεση κατά των αποφάσεων των Εφετείων, των Μικτών Ορκωτών και των Τριμελών και Μονομελών Πλημμελειοδικείων της περιφέρειας του, καταδικαστικών, αθωωτικών, εκείνων που παύουν τη δίωξη ή την κηρύσσουν απαράδεκτη ή κηρύσσουν αναρμοδιότητα. Κατά των αθωωτικών αποφάσεων μπορεί να προτείνει μόνο το λόγο αναιρέσεως του άρθρου 510 παρ.1 Ε’ ΚΠΔ δηλ. την εσφαλμένη ερμηνεία ή εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διάταξης, σύμφωνα με το αρθρ. 506 στοιχ. β’ ΚΠΔ.
Συνεπώς, η κρινόμενη από 2-6-2016 (...2016) αίτηση αναιρέσεως του Εισαγγελέα Εφετών Θράκης κατά της υπ’ αριθμ. 359/2016 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Θράκης, με την οποία αθωώθηκε ομόφωνα ο κατηγορούμενος Κ. Π. του Γ. από την κατηγορία της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο, έχει ασκηθεί από τον παραπάνω Εισαγγελέα νομότυπα και εμπρόθεσμα από της κατά την 25-5-2016 καταχωρίσεως της αποφάσεως καθαρογραμμένης στο ειδικό βιβλίο που τηρείται από τη γραμματεία του ανωτέρω Δικαστηρίου (άρθρα 507 παρ. 1 σε συνδ. με 473 παρ. 1, 3 Κ.Π.Δ.), με λόγο την εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως κατά τα ειδικότερα σ’ αυτή εκτιθέμενα. Είναι, επομένως, τυπικά παραδεκτή και πρέπει να εξετασθεί περαιτέρω κατ’ ουσίαν. Σημειωτέον ότι η συζήτηση αυτής γίνεται σαν να ήταν παρόντες όλοι οι διάδικοι, καίτοι δεν εμφανίστηκε ο κατηγορούμενος Π. Κ., παρότι νόμιμα και εμπρόθεσμα κλητεύθηκε, όπως προκύπτει από το από 11-7-2016 αποδεικτικό επίδοσης του Αστ/κα του Α.Τ Διδυμοτείχου Α. Τ. (άρθρο 515 παρ.1 εδ. α’ ΚΠΔ).
Κατά το άρθρο 25 παρ. 1 του ν. 1882/1990, όπως ίσχυε μετά την αντικατάσταση του με το άρθρο 23 παρ. 1 του ν. 2523/1997 και, στη συνέχεια, με το άρθρο 34 παρ. 1 του ν. 3220/1-1-2004, η καθυστέρηση καταβολής των βεβαιωμένων στις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες (ΔΟΥ) και τα Τελωνεία χρεών προς το Δημόσιο, τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών, διώκεται, ύστερα από αίτηση του προϊσταμένου της ΔΟΥ ή του Τελωνείου προς τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών της έδρας τους και τιμωρείται με ποινή φυλάκισης: α) τεσσάρων τουλάχιστον μηνών, εφόσον το συνολικό χρέος από κάθε αιτία, συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων μέχρι την ημερομηνία σύνταξης του πίνακα χρεών, ο οποίος συνοδεύει υποχρεωτικά την ως άνω αίτηση, υπερβαίνει το ποσό των 10.000 ευρώ, β) έξι τουλάχιστον μηνών, εφόσον το συνολικό χρέος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην ανωτέρω περίπτωση α, υπερβαίνει το ποσό των 50.000 ευρώ, και γ) ενός τουλάχιστον έτους, εφόσον το συνολικό χρέος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην ανωτέρω περίπτωση α, υπερβαίνει το ποσό των 120.000 ευρώ. Η ίδια διάταξη τροποποιήθηκε εκ νέου με το άρθρο 3 παρ. 1 του ν. 3943/31-3-2011 ως ακολούθως : "1. Όποιος δεν καταβάλλει τα βεβαιωμένα στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες (Δ.Ο.Υ.) και τα τελωνεία χρέη προς το Δημόσιο, τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης : α) έως ένα έτος, εφόσον το συνολικό χρέος από κάθε αιτία, συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων μέχρι την ημερομηνία σύνταξης του πίνακα χρεών, που αναφέρεται στην παράγραφο 5, υπερβαίνει το ποσό των πέντε χιλιάδων (5.000) ευρώ, β) έξι τουλάχιστον μηνών, εφόσον το συνολικό χρέος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην ανωτέρω περίπτωση α, υπερβαίνει το ποσό των δέκα χιλιάδων (10.000) ευρώ, γ) ενός τουλάχιστον έτους, εφόσον το συνολικό χρέος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην ανωτέρω περίπτωση α, υπερβαίνει το ποσό των πενήντα χιλιάδων (50.000) ευρώ, δ) τριών τουλάχιστον ετών, εφόσον το συνολικό χρέος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην ανωτέρω περίπτωση α, υπερβαίνει το ποσό των εκατόν πενήντα χιλιάδων (150.000) ευρώ. Χρόνος τέλεσης του αδικήματος είναι το χρονικό διάστημα από την παρέλευση των τεσσάρων μηνών μέχρι τη συμπλήρωση χρόνου αντίστοιχου με το 1/3 της κατά περίπτωση προβλεπόμενης προθεσμίας παραγραφής. Η ποινική δίωξη ασκείται ύστερα από αίτηση του προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. ή του Τελωνείου προς τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών της έδρας τους, που συνοδεύεται υποχρεωτικά από πίνακα χρεών, συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων. Η πράξη μπορεί να κριθεί ατιμώρητη, εάν το ποσό που οφείλεται εξοφληθεί μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε οποιονδήποτε βαθμό". Ήδη η άνω διάταξη αντικαταστάθηκε με το άρθρο 20 του Ν. 4321/2015 (ΦΕΚ Α 32/ 21.3.2015) ως εξής : "1. Όποιος δεν καταβάλλει τα βεβαιωμένα στη Φορολογική Διοίκηση χρέη προς το Δημόσιο, τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων (4) μηνών τιμωρείται με ποινή φυλάκισης : α) ενός (1) τουλάχιστον έτους, εφόσον το συνολικό χρέος από κάθε αιτία, συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων μέχρι την ημερομηνία σύνταξης του πίνακα χρεών, υπερβαίνει το ποσό των πενήντα χιλιάδων (50.000) ευρώ, β) τριών (3) τουλάχιστον ετών, εφόσον το συνολικό χρέος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην ανωτέρω περίπτωση α, υπερβαίνει το ποσό των εκατόν πενήντα χιλιάδων (150.000) ευρώ. Η ποινική δίωξη ασκείται ύστερα από αίτηση του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ, ή των Ελεγκτικών Κέντρων ή του Τελωνείου προς τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών της έδρας τους, που συνοδεύεται υποχρεωτικά από πίνακα χρεών, συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων...". Τα ποσά των περιπτώσεων α και β της παρ. 1 του ως άνω άρθρου αναπροσαρμόστηκαν σε 100.000 και 200.000 ευρώ αντίστοιχα με το άρθρο 8 του ν. 4337/17-10-2015, σύμφωνα με το οποίο "αποφάσεις ποινικών δικαστηρίων που εκδόθηκαν για χρέη μικρότερα από εκατό χιλιάδες ευρώ και δεν έχουν εκτελεστεί κατά τη δημοσίευση του νόμου αυτού δεν εκτελούνται. Αν άρχισε η εκτέλεση τους διακόπτεται. Εκκρεμείς αιτήσεις προϊσταμένων δημοσίων οικονομικών υπηρεσιών ή ελεγκτικών κέντρων ή τελωνείων για χρέη κατώτερα αυτού του ποσού, δεν εισάγονται για συζήτηση...". Κατά τη σαφή διατύπωση του άρθρου 25, όπως αυτό ισχύει μετά την τροποποίηση του με το άρθρο 34 παρ. 1 του ν. 3220/2004, για κάθε πίνακα χρεών που υποβάλλεται στον Εισαγγελέα με την αίτηση του προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ ασκείται ξεχωριστή ποινική δίωξη που περιλαμβάνει, ως μία πράξη, την μη καταβολή του συνολικού χρέους που αναφέρεται στον πίνακα, το οποίο είναι δυνατόν να προέρχεται από οποιαδήποτε αιτία, χωρίς διάκριση πλέον και επιρροή ανάλογα με το ύψος και την προέλευση του κάθε επί μέρους χρέους του πίνακα. Δεν πρόκειται, δηλαδή, λόγω της μη καταβολής ενός εκάστου χρέους του πίνακα, για κατ’ εξακολούθηση έγκλημα, ήτοι για περισσότερες πράξεις τελεσθείσες με ενότητα δόλου, αλλά ο νόμος, κυριαρχικώς, θεωρεί ότι τα περιεχόμενα σε κάθε πίνακα χρέη, μη καταβληθέντα, συνιστούν ένα και μόνον έγκλημα, της μη καταβολής του αθροίσματος των χρεών του πίνακα και δη με χρόνο τελέσεως τη συμπλήρωση τετραμήνου από την καθυστέρηση της καταβολής (ΑΠ 480/2015, ΑΠ 1241/2014, ΑΠ 1210/2014, ΑΠ 1095/2014). Από τις ανωτέρω τέσσερεις διαδοχικές διατάξεις είναι σαφές ότι η εφαρμοστέα κατ’ αρθρ. 2 ΠΚ ως ευμενέστερη είναι η τελευταία του άρθρου 8 του ν. 4337/2015, αφού αύξησε το όριο θεμελιώσεως του αξιοποίνου του αδικήματος της μη καταβολής χρεών στο Δημόσιο από το ποσό των 50.000 ευρώ σ’ αυτό των 100.000 ευρώ και περαιτέρω αύξησε το όριο συνδρομής της δεύτερης περίπτωσης από το ποσό των 150.000 ευρώ σ’ αυτό των 200.000 ευρώ. Εξάλλου, περίπτωση εσφαλμένης εφαρμογής ουσιαστικής ποινικής διατάξεως, που ιδρύει τον προβλεπόμενο εκ του άρθρου 510 παρ. 1 στοιχ. Ε’ ΚΠΔ λόγο αναιρέσεως, συντρέχει όχι μόνο όταν το δικαστήριο της ουσίας χωρίς να παρερμηνεύει το νόμο, δεν υπάγει σωστά τα πραγματικά περιστατικά που δέχτηκε ότι προέκυψαν στην εφαρμοσθείσα διάταξη, αλλά και όταν η διάταξη αυτή παραβιάσθηκε εκ πλαγίου, όπερ συμβαίνει, όταν στο πόρισμα της αποφάσεως, που περιλαμβάνεται στο συνδυασμό του σκεπτικού με το διατακτικό της και ανάγεται στα στοιχεία και την ταυτότητα του εγκλήματος, έχουν εμφιλοχωρήσει ασάφειες, αντιφάσεις ή λογικά κενά, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτος ο έλεγχος της ορθής εφαρμογής της ουσιαστικής ποινικής διατάξεως, οπότε η απόφαση στερείται νομίμου βάσεως.
Με την προσβαλλομένη απόφαση του το Τριμελές Εφετείο Θράκης, δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό, κήρυξε τον κατηγορούμενο Π. Κ. ομόφωνα αθώο της αξιόποινης πράξης της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο και συγκεκριμένα κήρυξε αυτόν αθώο στο διατακτικό του ότι: "Κατά το χρονικό διάστημα από 28-6-2011 έως 30-09-2011, στο Διδυμότειχο, ενεργώντας με πρόθεση καθυστέρησε την καταβολή των βεβαιωμένων στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες (Δ.Ο.Υ.) χρεών προς το Δημόσιο, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών, το δε συνολικό χρέος, υπερβαίνει το ποσό των 50.000 ευρώ και ειδικότερα κατά το ως άνω χρονικό διάστημα, καθυστέρησε να καταβάλλει χρέη προς το Δημόσιο βεβαιωμένα στη ... (και όχι στη ... όπως εκ παραδρομής αναγράφεται στο κατηγορητήριο), συνολικού ποσού εκατόν δέκα επτά χιλιάδων τριακοσίων επτά ευρώ και ενενήντα ενός λεπτών (117.307,91€), συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων μέχρι την ημερομηνία σύνταξης του συνημμένου πίνακα χρεών, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών από τη λήξη του χρόνου καταβολής τους, σύμφωνα με το συνημμένο πίνακα χρεών ο οποίος έχει ως εξής:
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Για να καταλήξει στην ανωτέρω απαλλακτική κρίση του το Δικαστήριο, όπως προκύπτει από το αιτιολογικό - σκεπτικό της προσβαλλομένης απόφασης, δέχτηκε τα εξής: "Κατά τη διάταξη του άρθρου 8 του ν. 4337/2015 Εγκλήματα φοροδιαφυγής -Ποινικές κυρώσεις: Τα άρθρα 66 και 67 του Δωδέκατου Κεφαλαίου του Μέρους Α’ του ν. 4174/2013 αναριθμούνται σε 72 και 73, το Κεφάλαιο Δωδέκατο αναριθμείται σε Κεφάλαιο Δέκατο Τρίτο, τα άρθρα 68, 69, 70, 71, 72, 73, 74, 75 και 76 αναριθμούνται σε 74, 75, 76, 77, 78, 79, 80, 81 και 82 και προστίθεται νέο Κεφάλαιο Δωδέκατο ως εξής: "ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ! -ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ -Άρθρο 66 Εγκλήματα φοροδιαφυγής. 1. Έγκλημα φοροδιαφυγής διαπράττει όποιος με πρόθεση: α) προκειμένου να αποφύγει την πληρωμή φόρου εισοδήματος, ενιαίου φόρου ιδιοκτησίας ακινήτων (ΕΝΦΙΑ) ή ειδικού φόρου ακινήτων (ΕΦΑ), αποκρύπτει από τα όργανα της Φορολογικής Διοίκησης φορολογητέα εισοδήματα από οποιαδήποτε πηγή ή περιουσιακά στοιχεία, ιδίως παραλείποντας να υποβάλει δήλωση ή υποβάλλοντας ανακριβή δήλωση ή καταχωρίζοντας στα λογιστικά αρχεία εικονικές (ολικά ή μερικά) δαπάνες ή επικαλούμενος στη φορολογική δήλωση τέτοιες δαπάνες, ώστε να μην εμφανίζεται φορολογητέα ύλη ή να εμφανίζεται αυτή μειωμένη, β) προκειμένου να αποφύγει την πληρωμή του φόρου προστιθέμενης αξίας, του φόρου κύκλου εργασιών, του φόρου ασφαλίστρων και των παρακρατούμενων και επιρριπτόμενων φόρων, τελών ή εισφορών, δεν αποδίδει ή αποδίδει ανακριβώς ή συμψηφίζει ή εκπίπτει ανακριβώς αυτούς, καθώς και όποιος παραπλανά τη Φορολογική Διοίκηση με την παράσταση ψευδών γεγονότων ως αληθινών ή με την αθέμιτη παρασιώπηση ή απόκρυψη αληθινών γεγονότων και δεν αποδίδει ή αποδίδει ανακριβώς ή συμψηφίζει ή εκπίπτει ανακριβώς αυτούς ή λαμβάνει επιστροφή, καθώς και όποιος διακρατεί τέτοιους φόρους, τέλη ή εισφορές, γ) προκειμένου να αποφύγει την πληρωμή φόρου πλοίων δεν αποδίδει ή αποδίδει ανακριβώς στο Δημόσιο το φόρο αυτόν. 2. Παρακρατούμενοι φόροι, τέλη και εισφορές είναι εκείνοι που ρητά ορίζονται σε επί μέρους διατάξεις ότι παρακρατούνται και τελικά αποδίδονται στο Δημόσιο ή άλλο φορέα από πρόσωπο διάφορο του πραγματικού φορολογούμενου. 3. Όποιος διαπράττει έγκλημα φοροδιαφυγής από τα αναφερόμενα στη παράγραφο 1 τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο (2) ετών: α) αν ο φόρος που αναλογεί στα φορολογητέα εισοδήματα ή στα περιουσιακά στοιχεία που έχουν αποκρύβει υπερβαίνει ανά φορολογικό ή διαχειριστικό έτος τις εκατό χιλιάδες (100.000) ευρώ ανά είδος φόρου, ή β) αν το προς απόδοση ποσό του κύριου φόρου, τέλους ή εισφοράς που δεν αποδόθηκε ή αποδόθηκε ανακριβώς ή επεστράφη ή συμψηφίστηκε ή εξέπεσε ή διακρατείται υπερβαίνει ανά φορολογικό ή διαχειριστικό έτος: αα) τις πενήντα χιλιάδες (50.000) ευρώ, εφόσον αφορά φόρο προστιθέμενης αξίας ή ββ) τις εκατό χιλιάδες (100.000) ευρώ ανά είδος φόρου τέλους ή εισφοράς σε κάθε άλλη περίπτωση. 4. Επιβάλλεται κάθειρξη αν το ποσό του φόρου, τέλους ή εισφοράς της προηγούμενης παραγράφου υπερβαίνει ανά φορολογικό ή διαχειριστικό έτος τις εκατό χιλιάδες (100.000) ευρώ, εφόσον αφορά φόρο προστιθέμενης αξίας, ή τις εκατό πενήντα χιλιάδες (150.000) ευρώ σε κάθε άλλη περίπτωση φόρου, τέλους ή εισφοράς...." Στην προκειμένη περίπτωση σύμφωνα με το διατακτικό της εκκαλουμένης απόφασης ο κατηγορούμενος κηρύχθηκε ένοχος για το ότι κατά το χρονικό διάστημα από 28-6-2011 έως 30-09-2011, στο Διδυμότειχο, ενεργώντας με πρόθεση καθυστέρησε την καταβολή των βεβαιωμένων στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες (Δ.Ο.Υ.) χρεών προς το Δημόσιο, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών, το δε συνολικό χρέος, υπερβαίνει το ποσό των 50.000 ευρώ και ειδικότερα κατά το ως άνω χρονικό διάστημα, καθυστέρησε να καταβάλλει χρέη προς το Δημόσιο βεβαιωμένα στη ... (και όχι στη ... όπως εκ παραδρομής αναγράφεται στο κατηγορητήριο), συνολικού ποσού εκατόν δέκα επτά χιλιάδων τριακοσίων επτά ευρώ και ενενήντα ενός λεπτών (117.307,91€), συμπεριλαμβανομένων των. κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων μέχρι την ημερομηνία σύνταξης του συνημμένου πίνακα χρεών, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών από τη λήξη του χρόνου καταβολής τους, σύμφωνα με το συνημμένο πίνακα χρεών ο οποίος έχει ως εξής:
Δηλαδή ο κατηγορούμενος δεν κατέβαλε για το διαχειριστικό - φορολογικό έτος 2011 χρέη προς το Δημόσιο ποσού 58.427.81, με οριστική βεβαίωση 27-01-2011. Επίσης για το διαχειριστικό - φορολογικό έτος 2005 δεν κατέβαλε χρέη προς το Δημόσιο συνολικού ποσού 58.880,1 (16.779,95 + 42.100,15) ευρώ, με οριστική βεβαίωση 14-03-2011 και 07-04-2011. Ήτοι για το καθένα από τα ως άνω διαχειριστικά - φορολογικά έτη 2011 και 2005 το ποσό των μη καταβληθέντων χρεών δεν υπερβαίνει το ποσό των 100.000 ευρώ.
Συνεπώς, με βάση την ως άνω επελθούσα ευμενέστερη νομοθετική μεταβολή (ρύθμιση) του άρθρου 8 ν. 4337/2015, η οποία ως ηπιότερη εφαρμόζεται στην προκειμένη περίπτωση (άρθρο 2§1 Π.Κ.) και σύμφωνα με την οποία, κατά τα προεκτεθέντα, το αξιόποινο της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο προβλέπεται πλέον μόνον εφόσον τα μη καταβληθέντα χρέη υπερβαίνουν το ποσό των 100.000 ευρώ ανά φορολογικό ή διαχειριστικό έτος, ο κατηγορούμενος πρέπει να κηρυχθεί αθώος. Το γεγονός ότι τα ως άνω χρέη των προμνησθέντων ετών 2011 και 2005 βεβαιώθηκαν και για τα δύο φορολογικά - διαχειριστικά έτη το έτος 2011 ...-01-2011, 14-03-2011 και 07-04-2011), δεν ασκεί έννομη επιρροή, διότι, κατά τα προεκτεθέντα, στο άρθρο 8 ν. 4337/2015 ρητά διατυπώνεται ότι για το αξιόποινο λαμβάνεται υπόψη το ύψος του χρέους ανά διαχειριστικό - φορολογικό έτος και δεν εξαρτάται αυτό (αξιόποινο) από το χρόνο οριστικής βεβαίωσης, διασταλτική δε ερμηνεία της ως άνω προεκτεθείσας διάταξης και ιδίως στο χώρο του ποινικού δικαίου, κατά την άποψη αυτού του δικαστηρίου, δεν χωρεί".
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι, καίτοι η κατηγορία που αποδίδετο στον κατηγορούμενο και για την οποία αυτός κηρύχθηκε αθώος, ήταν αυτή της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο (άρθρο 25 παρ. 1 ν. 1882/90), για την οποία, ως ήδη ειπώθηκε στη μείζονα σκέψη, πράγματι υπάρχει νεότερη νομοθετική μεταβολή, η οποία επήλθε αρχικά με το άρθρο 20 του ν. 4321/15 και ύστερα με το άρθρο 8 του ν. 4337/15, το Δικαστήριο, προκειμένου να αχθεί στην αθωωτική κρίση του, εσφαλμένα δέχεται στο σκεπτικό της προσβαλλομένης ότι για το αξιόποινο του ως άνω εγκλήματος λαμβάνεται υπόψη το ύψος του χρέους ανά διαχειριστικό-φορολογικό έτος, συγχέοντάς το έτσι με το υπαγόμενο στο άρθρο 66 του ν. 4174/13 ως αντικ. με το άρθρο 8 του ν. 4337/15 έγκλημα της φοροδιαφυγής, προϋπόθεση όμως η οποία, εν αντιθέσει με το τελευταίο αυτό αδίκημα, ουδέποτε προβλέπονταν για το αδίκημα της μη καταβολής χρεών στο Δημόσιο. Ειδικότερα, ενώ στο διατακτικό της προσβαλλομένης απόφασης τα αναφερόμενα πραγματικά περιστατικά (μη καταβολή τριών χρεών στο Δημόσιο) υπάγονται πράγματι στην αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος του άρθρου 25 παρ. 1 του ν. 1882/90, όπως αντικ. με το άρθρο 34 παρ. 1 του ν. 3220/2004 και 3 παρ. 1 εδ. α’ του ν. 3943/2011, εν τούτοις στο σκεπτικό της ίδιας αποφάσεως, τα προκύψαντα πραγματικά περιστατικά της μη καταβολής των τριών (3) ενδίκων χρεών προς το Δημόσιο, ύψους 117.307,91 ευρώ, ήτοι υπερβαίνοντος το ισχύον όριο θεμελιώσεως του αξιοποίνου της εν λόγω πράξεως, υπάγονται στο αναλυτικά παρατιθέμενο άρθρο 66 του ν. 4174/2013 όπως αντικ. με το άρθρο 8 του ν. 4337/2015, που όμως προβλέπει και ρυθμίζει τα εγκλήματα φοροδιαφυγής (αποφυγή πληρωμής φόρου εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, ΕΦ Α, ΦΠΑ, ΦΚΕ κ.λ.π), τα οποία προηγουμένως προβλέπονταν από τα άρθρα 17 και 18 του ν. 2523/97, όπως ίσχυε. Έτσι όμως ανακύπτει ουσιώδης αντίφαση μεταξύ σκεπτικού και διατακτικού της προσβαλλομένης απόφασης, με αποτέλεσμα αυτή να στερείται νομίμου βάσεως, κατά το βάσιμο περί τούτου μοναδικό, από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε’ ΚΠΔ, λόγο αναίρεσης του Εισαγγελέα Εφετών. Μετά ταύτα, κατά παραδοχή του ως άνω λόγου, πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλομένη απόφαση και ακολούθως να παραπεμφθεί η υπόθεση για νέα εκδίκαση στο ίδιο Δικαστήριο, συγκροτούμενο από άλλους δικαστές εκτός από εκείνους που δίκασαν προηγουμένως.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Αναιρεί την υπ’ αριθμ. 359/2016 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Θράκης.
Παραπέμπει την υπόθεση για νέα εκδίκαση στο ίδιο Δικαστήριο, συγκροτούμενο από άλλους δικαστές εκτός από εκείνους που δίκασαν προηγουμένως.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 16 Μαΐου 2017.
Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 22 Ιουνίου 2017.
Η ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ