ΑΡΙΘΜΟΣ 127/2016
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΤ’ ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Γεώργιο Γεωργέλλη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Χρυσούλα Παρασκευά-Εισηγήτρια, Μαρία Χυτήρογλου, Αρτεμισία Παναγιώτου και Χρήστο Βρυνιώτη, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 20 Οκτωβρίου 2015, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αθανασίου Ακριτίδη (γιατί κωλύεται η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου) και του Γραμματέως Χαράλαμπου Αθανασίου, για να δικάσει την αίτηση της αναιρεσείουσας-κατηγορουμένης Β. Ο. του Ν., κατοίκου ..., η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Κωνσταντίνο Δημόπουλο, περί αναιρέσεως της υπ’ αριθμ. 45858/2014 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών.
Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ’ αυτή, και η αναιρεσείουσα-κατηγορουμένη ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 3 Δεκεμβρίου 2014 αίτησή της, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 72/2015.
Αφού άκουσε
Τον πληρεξούσιο δικηγόρο της αναιρεσείουσας, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης,
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Σύμφωνα με το άρθρο 504 εδάφιο πρώτου του ΚΠοινΔ όταν ο Νόμος δεν ορίζει ειδικά κάτι άλλο, αίτηση αναίρεσης επιτρέπεται μόνο κατά της απόφασης που, όπως απαγγέλθηκε δεν προσβάλλεται με έφεση και κατά της απόφασης, του δευτεροβαθμίου δικαστηρίου που εκδόθηκε, ύστερα από άσκηση εφέσεως, αν με τις αποφάσεις αυτές το δικαστήριο αποφάνθηκε τελειωτικά για την κατηγορία ή αν έπαυσε οριστικά ή κήρυξε απαράδεκτη την ποινική δίωξη (άρ. 370). Κατά τη διάταξη δε της παρ.2 του ως άνω άρθρου 504 αναίρεση επιτρέπεται επίσης κατά της απόφασης που κήρυξε το δικαστήριο αναρμόδιο και που όπως απαγγέλθηκε, δεν προβάλλεται με έφεση. Από την πιο πάνω διάταξη προκύπτει ότι, μόνο κατ’ εξαίρεση, προβλέπεται ότι η αίτηση αναίρεσης επιτρέπεται εναντίων της απόφασης που κηρύσσει το δικαστήριο αναρμόδιο καθύλην, όχι όμως και κατά της αποφάσεως που κηρύσσει το δικαστήριο αναρμόδιο κατά τόπο. Περαιτέρω κατά το άρθρο 120 § 1 και 2 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, το δικαστήριο οφείλει να εξετάσει την καθ’ ύλην αρμοδιότητά του και αυτεπαγγέλτως σε κάθε στάδιο της δίκης, όταν δε κρίνει ότι είναι αναρμόδιο, παραπέμπει με απόφασή του την υπόθεση στο αρμόδιο δικαστήριο. Στην περίπτωση αυτήν, ενεργεί ότι και το συμβούλιο Πλημμελειοδικών όταν παραπέμπει τον κατηγορούμενο στο ακροατήριο. Η κατ’ άρθρο 120§2 ΚΠΔ απόφαση του δικαστηρίου κοινοποιείται στον κατηγορούμενο, αφού δε καταστεί αμετάκλητη η υπόθεση εισάγεται στο αρμόδιο κριθέν δικαστήριο δια κλήσεως του αρμόδιου Εισαγγελέα η οποία εκδίδεται σύμφωνα με το άρθρο 320 ΚΠΔ. Κατά της κλήσεως για εμφάνιση στο αρμόδιο δικαστήριο δεν χωρεί προσφυγή κατ’ άρθρον 322 ΚΠΔ, αφού δεν προκύπτει για κλητήριο θέσπισμα. Αυτό ισχύει και ως προς την παραπομπή προσώπων ιδιάζουσας δωσιδικίας, το οποίο δεν δικαιούται να προσφύγει κατά της κλήσεως στο αρμόδιο δικαστήριο κατ’ άρθρο 322§1 ΚΠΔ. Τέλος η παραπεμπτική απόφαση του δικαστηρίου επέχει θέση παραπεμπτικού βουλεύματος χωρίς δυνατότητα έρευνας της ύπαρξης ή μη σοβαρών ενδείξεων γιατί αυτές θεωρούνται δεδομένες.
Στην προκειμένη περίπτωση όπως προκύπτει από τη παραδεκτή επισκόπηση των εγγράφων της δικογραφίας προκύπτουν τα εξής. Η αναιρεσείουσα, με την με αριθμό 109041/2012 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών καταδικάσθηκε ερήμην για έκδοση ακάλυπτης επιταγής σε ποινή φυλακίσεως δώδεκα μηνών. Κατ’ αυτής της αποφάσεως η αναιρεσείουσα άσκησε την από 19.6.2013 έφεσή της με μοναδικό λόγο ότι κατά το χρόνο εκδόσεως της ως άνω ακάλυπτης επιταγής (…) ήταν δικηγόρος και κατά συνέπεια η υπόθεση έπρεπε να εισαχθεί προς κρίση στο αρμόδιο δικαστήριο που είναι το Τριμελές Εφετείο (πρόσωπο ιδιάζουσας δωσιδικίας).
Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών με την προσβαλλόμενη απόφασή του δέχθηκε την ως άνω έφεση και αφού ακύρωσε την πρωτόδικη απόφαση παρέπεμψε την αναιρεσείουσα να δικασθεί στο αρμόδιο δικαστήριο ήτο το Τριμελές Εφετείο Αθηνών (Πλημμελημάτων) κηρύσσοντας αυτό αναρμόδιο λόγω της ιδιότητας αυτής (αναιρεσείουσας) ως δικηγόρου. Κατ’ αυτής της αποφάσεως η αναιρεσείουσα άσκησε την κρινόμενη αναίρεση, η οποία είναι παραδεκτή και εμπρόθεσμη.
Με την κρινόμενη αναίρεση, η αναιρεσείουσα ζητεί την εξαφάνιση της προσβαλλόμενης αποφάσεως, διότι αυτή εκδόθηκε καθ’ υπέρβαση εξουσίας από το δικάσαν δικαστήριο, συνισταμένη στη παράλειψή του να ακυρώσει το κλητήριο θέσπισμα και να επιστρέψει την δικογραφία στο αρμόδιο Εισαγγελέα.
Ο λόγος αυτός όμως είναι αβάσιμος, δεδομένου ότι το κατ’ έφεση δικάσαν δικαστήριο, εφόσον διαπίστωσε την ιδιάζουσα δωσιδικία της αναιρεσείουσας, η μόνη εξουσία την οποία είχε ήταν να ακυρώσει την πρωτόδικη απόφαση και να παραπέμψει την εκδίκαση της υποθέσεως στο αρμόδιο Δικαστήριο, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη και δεν είχε καμμία δυνατότητα να ακυρώσει το κλητήριο θέσπισμα, δεδομένου ότι σε περίπτωση παραπομπής στο αρμόδιο δικαστήριο η απόφαση επέχει θέση παραπεμπτικού βουλεύματος και δεν εκδίδεται νέο κλητήριο θέσπισμα έστω και αν πρόκειται για πρόσωπο ειδικής δωσιδικίας.
Επομένως το δικάσαν δικαστήριο το οποίο, με την προσβαλλόμενη απόφασή του, αφού διαπίστωσε ότι η αναιρεσείουσα είναι πρόσωπο ιδιάζουσας δωσιδικίας, ακύρωσε την πρωτόδικη απόφαση και παρέπεμψε την υπόθεση κατ’ άρθρο 120§1 και 3 ΚΠοινΔ στο αρμόδιο δικαστήριο προς εκδίκαση δεν υπερέβη την εξουσία του. Μετά ταύτα εφόσον δεν υπάρχει άλλος λόγος προς εξέταση πρέπει ν’ απορριφθεί η κρινόμενη αναίρεση στο σύνολό της και να καταδικασθεί η αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα (άρ. 583§1 ΚΠΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 3.12.2014 αίτηση της Β. Ο. του Ν. για αναίρεση της με αριθμό 45858/2014 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Και
Καταδικάζει την αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα τα οποία ορίζει στο ποσό των διακοσίων (250) ευρώ.
Κρίθηκε αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 8 Δεκεμβρίου 2015.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 19 Ιανουαρίου 2016.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ